göçebe günler'e yazarken aşağıdaki paragraf çıktı; şimdiye kadar, yazdığıma en memnun olduğum, acayip hissettiğim ve kendiliğinden akan bir paragraf. Manifestomsu oldu... ((:
Buraya da yapıştırmak istedim:
"Ben tek başıma ayakta durabilmek istemiyorum; ben kendi kendine yetebilen biri olmak istemiyorum; bu yanılsamalara inanmıyorum ve böyle bir şey mümkün de değil zaten; ben topluluk(lar) içinde var olmak istiyorum; elimden geldiğince, her neyim varsa paylaşmak istiyorum; ihtiyacım olduğunda da korkmadan, çekinmeden istemek, almak istiyorum."
Simdi arkadasim facebook'ta bu yazinin linkini paylasti da ordan geldim buralara. Ohh be, bi tek ben degilim demek ayran gonullu!! olup her an yeni seyleri deneyen, her seyden az bucuk haberdar olan ama hic bir seyde yeterince uzman olmayan. Ne bilim, bi garip sucluluk hissediyordum, hic bir seyde %100 iyi degilim, cok sey ama sanki hepsi biraz eksik bildiklerim. Ben okurum simdi bu blogu bastan sona.
YanıtlaSilSelamlar,
Deniz
((:
Sil