Destekçilere mektup vol.12 ---ve son---

31 Ağustos itibariyle deney sona erdi. Geçtiğimiz günlerde destekçilere biri minik bir bilgilendirme, diğeri daha uzun bir mektup olmak üzere iki adet e-posta gönderdim. Aşağıya onları kopyalayacağım. Geçen ay "Son ay, yetişin!" deyince on iki yeni arkadaşım daha ucundan tuttu bu deneyin; ikisi isim paylaşmak istemedi, diğer onu ise: Müge Ayma, Yeşim Şahin, Elif Böcekli, Mahinur Sarıkaya, Filiz Telek, Atakan Doğan, İdil Kışlal, Ramazan Çiftçi, Sevil Durugöl ve Sevim Ergin.

Aynı şekilde, yine son ay olduğu için daha önce destek vermiş olan bazı arkadaşlar son bir kez elimden tuttular, zaten her ay destek olmaya devam edenler ekstraya girdiler, derken aşağıda göreceğiniz -benim için- çok yüksek miktarlara ulaştık ve pek mutlu oldum.

"Peki şimdi ne olacak?"ın cevabını mektupta göreceksiniz de bununla birlikte böyle bir enerji yakalamışken bunu başka "ekstrem"lerin hayatını kolaylaştıracak bir şeye evriltme isteği de dolanıyor aslında içimde. Enerji bulup bunla ilgilenmem zor gibi gerçi ama mesela bir kitle fonlama kampanyası başlatıp inandığı doğrultuda yaşamak isteyen ve bunu gerçekleştirebilmek için gereksinim duyduğu az miktarda paraya ulaşmakta sıkıntı çeken dostlara destek olma isteğim var. Bakarsınız öyle bir şeye de ön ayak olmayı denerim bir ara. Hele bi' İstanbul günleri geçsin de... ((:

Çok uzatmadan mektuplara geçiyorum. Sevgiyle kalın.

sonumtrak mektup ((;

Dostlar!

"Sonumtrak mektup" diye başladım ama galiba bunu kısa kesip asıl "son" mektubu birkaç gün içinde yazacağım. 31 Ağustos itibariyle deney bitti ya, kaç gündür durumu paylaşmak için içim titreşiyor da fırsat bulamıyorum.

Şimdilik sadece aylık sayısal bilgileri paylaşıp kaçıyorum. Sonrasında hem genel değerlendirme yaparım hem de duygu ve düşüncelerimi yazarım. Çok şey var içimde...

Ağustos ayı için yapmış olduğum son çağrı sonrası epey bir teveccüh gördüm ve pek mutlu oldum. 12 yeni kişinin ve toplamda 29 kişinin desteğiyle 1.112 TL ulaştı bana ve aylık harcamam da 343,35 TL'de kalınca 768,65 TL artıda kapamış oldum ayı ve şahane oldu. Tam da içimden geçtiği gibi beni bir süre rahatlatacak bir meblağa ulaştık :))

Bundan sonrasıyla ilgili de bir sürü fikirlerim, şunlarım-bunlarım var ama şimdi işlere yardım etmek üzere gidiyorum. Tiz vakitte tekrar yazacağım.

Sevgiler (ama böyle bayaa çok sevgiler),

Emre

işte bu son mektup (sanırım)

Hey hey!

8 Ekim 2013'te başlayan "deney"imiz 31 Ağustos 2014 itibariyle son buldu ve şimdi kutlama zamanı ((: İçimde 1.200 ayrı ses ve hissiyat var söze gelmeyi bekleyen, nasıl bir sentez çıkacak, hiçbir fikrim yok. Ama bilmeden başlıyorum, çoğu zamanki gibi...

Ve yine çoğu zamanki gibi, sayısal verilerle başlamak yazının akışını kolaylaştırır umuduyla başlıyorum bakalım. Birkaç gün önce Ağustos ayı bilgilerini vermiştim zaten, şimdi genel bilanço ile ilgili kısa bilgiler gelsin: 11 ayda bana verdiğiniz veya gönderdiğiniz para armağanlarının toplamı 6.398 TL'yi, bu ay dahil olan 12 yeni kişiyle birlikte bu işin ucundan tutan toplam kişi sayısı ise 58'i bulmuş.

...

Yazmakta zorlanıyorum, çünkü zihnim fena halde aktif şu anda ve çok fazla şey uçuşuyor. Dün İstanbul'a geldiğim ve bir süre burada olacağım için hep de aktif kalacak; zira koşturma hali daim olacak. Bu mektubu geciktirmek de istemiyorum, aceleye getirmek de; e nasıl olacak... 

Denemeye devam...

Baştan beri bu "şey"e bir isim bulamadım ve bir şekilde "deney" kaldı adı. Tam olarak içime sinmedi aslında hiç ama daha iyisini de bulamadım. Ayrıca "deney" deyip durmakla birlikte parasal ihtiyaçlarımı bayağı bayağı bu şekilde geçirdim 11 ay boyunca, hiç azımsanacak gibi değil. E şimdi kelimeleri ne kadar eğip büksem yeterince teşekkür edebilir miyim? Zor!! Ama gerçekten aşırı şükran doluyum, bunu belirteyim. Çalışma, üretme vs. konular öyle bir çarpılmış durumda ki adamın teki böyle bir taleple çıkınca "ohh biz eşekçi başı mıyız da çalışıyoruz?" düşüncesine sarılınma ihtimali çok yüksek aslında. Birçokları da sarılmıştır gerçi, ona da şüphem yok ama diğer yandan bu kadar destek almak da muhteşem. Parasal desteğin çok ötesinde bir destekten bahsediyorum bu arada ama detaylara girip ne kadar ve ne şekilde desteklendiğimi anlatıp egomu şişirmeyeceğim şimdi. Yalnızca Ömer Murat Ünsal dostumun destek olacağı zamanki yazışmamızda (henüz tanışmıyorduk kendisiyle) yazdığı birkaç cümleyi alıntılayacağım (kendisinden bunun için izin almadım ama benim anlatabileceğimden çok daha iyi anlatmıştı tee o zaman ve çok iyi gelmişti bana, kızmazsın di mi Ömer?): 

"... Tüm sorumluluklardan, yaşın veya sosyal çevrenin gerektirdiklerinden, kültürel tortudan sıyrılıp tek başına, salt varolmanın hazzına, yaşamı duyumsamaya vermişsin belli ki kendini.. tek başına bu bi proje bence.. yaşam süresine yayılması makbul olan.. yani gidip dünyanın uzak köşelerininde soyu tükenmekte olan maymunların fotoğraflarını çekmen veya antartikayı yürüyerek katetmen veya bi başka işe imza atman gerekmiyor."

Tüm hayatım; kolay tanımlanabilir olmayan, ele avuca sığmayan, formatsız bir proje gibi bir şey gerçekten de ve şekli şemali olmayan bir "şey"e böylesine destek almak harika hissettirdi hep, çok güzel bir şekilde sonlandığı şu günlerde hala da fazlasıyla hissettiriyor!

Bu arada geçtiğimiz ay "bitiriyorum" dedim ve birkaç kişiden bayağı ciddi karşı çıkış gördüm ve yine mutluluktan havalara uçup durdum. Şimdi listeden sıradan bakıyorum da otomatik ödemesini bir süre iptal etmek istemediğini söyleyen İstem; deneyi bitirmemem gerektiğini tekrar tekrar söyleyen ve bunda ısrar eden Betül; "o iş öyle olmaz, biz desteklemeye devam etmek istiyoruz" diyen Murat, Uygar ve şu anda atladığımı sandığım birkaç kişi daha... Yine gerek destekleyenlerden gerek dışarıdan "Eee, şimdi nasıl olacak peki?" sorusunu soran, meraklanan ve benim için endişelenen dostlar... Pofff! Çok zenginim, çok! Tam burada yine izin almadan bu sefer de Uygar'ın geçen ayki mektubundan bir alıntı yapacaktım ama her cümle öylesine güzel ki alıntı yapmayı beceremedim, tamamını paylaşmam lazım. Defalarca okudum da doyamadım hala, nasıl da güzel yazmış. Epey bir gözümü yaşarttı kendisi. Bütün bunlar bir kitaba dönerse eğer ve izni olursa kesinlikle hepsini alıntılayacağım.

Ama Uygar'a, Murat'a ve diğerlerine söylediğimi buradan da yazmakta bir sakınca görmüyorum. Ben her zaman her türlü armağanlaşmaya açık kalmak, tüm kanalları açık tutmak istiyorum. Dolayısıyla ne bugün ne de beş yıl sonra bana para veya başka herhangi bir armağan vermek isteyenleri reddederim. Fazla geliyorsa, ihtiyacım yoksa dolaşıma sokarım, ben de başkasına armağan ediveririm, olur biter. Yapmadığım şey de değil nihayetinde ((: Aldıkça daha çok vermeye, verdikçe daha çok almaya başladığımı görüyorum sürekli. Bunu niye durdurayım ki... Velhasıl içinizden geliyorsa durmayınız efen'im. Deneyi bitirmek demek alışverişimizi kesmek demek değil. Ama harcamalarımı takip etmek, kendimle yarışarak her ay daha az harcamaya çalışmak, "bu ay kaç kişi destekledi" sorusunun peşinde koşmak istemiyorum; hepsi bu aslında.

"Eee, şimdi nasıl olacak peki?" sorusunun cevabına gelince... Geçen gün yazdığım üzere bu ay ciddi bir fazla verdim zaten ki o fazla, yaklaşık olarak iki aylık harcamama tekabül ediyor. Bununla kalmadı, ben rakamları paylaştıktan sonra para vermeye, göndermeye devam eden dostlar oldu; bununla da kalmadı, "şimdi paraya ihtiyacın olur senin" diyen babamdan yıllar sonra ilk kez para aldım; yine bitmedi, düzeltisini yapmış olduğum kitabın aylar sonra ancak basıldığını ve parasını (çok bir şey değil gerçi ama yine yaklaşık bir aylık harcamam) bugünlerde alacağımı, tam da deneyin bitişinden iki gün sonra öğrendim. Yani diyorum ki ben akışa ve hayata güvendikçe ve hissettiğim doğrultuda yaşamaya devam ettikçe hayat beni ödüllendiriyor zaten. O kadar rahatım ki bu konuda, anlatamam. ((:

Ayrıca zaman zaman gerçekleştireceğim(iz) atölyelerden, -mümkünse daha düzenli bir şekilde- düzelti işlerinden, belki yine mini yürüyüş rehberliği vs.den harçlığımın bir kısmını, belki de tamamını çıkarabileceğimi umuyorum. Bununla birlikte geçen ay "aklımda bir şey var ama daha sonra haber edeyim" dediğim bir şey daha var ki o da blogda her yazının altında yer alacak bir çeşit destek çağrısı. Yabancı bir blogda görmüştüm de aklımda kalmıştı ne zamandır. Tam kurgulamadım henüz ama birkaç gün içinde görürsünüz sanıyorum. "Deney"den farkı ise şu olacak: Şimdiye kadar "doğrudan yaşamımı", Murat'ın deyimiyle "projemi" desteklemeye davet etmiştim insanları; şimdi ise, yazıyı beğenenleri buna karşılık olarak armağan vermeye davet edeceğim. Böyle yazınca pek anlaşılır olmadığının farkındayım ama sanırım birkaç gün içinde yapacağım zaten bunu, görürsünüz. Zaten çok geç oldu (an itibariyle 01:31) ve çok yoğun bir gündü. Devam etmekte zorlanıyorum şu anda.

Ne kadar yazsam yetmeyecek ama çok da uzattım zaten. Tam olarak içime sinmeyen bu son mektubu göndereceğim birazdan. Gerçi konu kısmında görmüş olduğunuz "sanırım"a sığınarak sizlere tekrar yazmaya kalkarsam da şaşırmayın ve benden sıkılmayın, olur mu?

Sağlıcakla kalın, şükran da şükran...

-----------------------------------------

Eğer bu veya diğer bir yazım -veya eylemim- bir yerlerinize dokunduysa; sizi mutlu ettiyse, ilham verdiyse, düşündürdüyse, bir şeyler yapmak üzere harekete geçmek için teşvik ettiyse vs. ve buna karşılık olarak bana para veya başka bir armağan iletmek isterseniz bi' ses verin lütfen: emreertegun@gmail.com

Destekçilere mektup vol.11

2 gün önce destekçi canlara sondan bir önceki mektubu yolladım. Evet, Ağustos sonu itibariyle bu "deney"i bitirmeye karar verdim. Hatta kararı bir türlü veremiyordum da mektubu yazarken bir de baktım, vermişim.

Aşağıda da okuyacağınız üzere, bu ay bu işi bitirirken mümkün olduğunca yüksek bir meblağ toplanırsa elim biraz olsun rahatlar diye düşünüyorum. Dolayısıyla beni, hayatımı, yazıp çizdiklerimi ve bu "deney"i takip eden dostlara son bir çağrı yapmış olayım. Ucundan köşesinden dahil olmak isterseniz lütfen bana yazın (emreertegun@gmail.com). Küçücük katkılar, her ay eklenen yeni kişiler bu süreçte hep çok iyi hissettirdi bana; son ayda eklenecek kişiler de yine çok iyi gelecektir; ve tabii ki miktardan bağımsız olarak söylüyorum bunu.

Bu arada Temmuz ayında Filiz Öztürk'ün de destekçim olduğunu paylaşıp mektuba geçeyim:

Selamlar efen'imler,

2-3 gündür elimi klavyeye atıp atıp başlayamıyorum mektuba, denedim denedim olmadı. Bunun en önemli nedeni galiba yazacak, paylaşacak çok şeyimin olması ve buradan neyi aktaracağımı bilememem. Bir de birkaç aydır içimde yanıp sönen "acaba bu 'deney' miadını doldurdu mu?" sorusunun hala yanıp sönmesi ama bir türlü netleşememem. 

Ben iyisi mi doğrudan hesap-kitap paylaşımına gireyim, gerisi kendiliğinden aksın. <umarım>

Temmuz ayını epey ekside kapadım dostlar. Bunun bir nedeni gelen destek miktarının tarihin en düşük miktarı olmasıysa diğer nedeni de bir kuple olsun artan harcamalarım.

Sekiz destekçinin toplamda 258,05 TL vermiş/göndermiş olduğu bu ayda harcama toplamım 471,25 TL'yi bulunca 213,20 TL açık vermiş oldum. Olsun varsın, sıkıntı yok.

-----------

Bununla birlikte son zamanlarda bu konuyla ilgili epey bir kişiyle konuştum, olumlu/olumsuz eleştirileri dinledim, yazıştım, tartıştım... Alma-verme dengesi, sürdürülebilirlik, bunun etik bir şey olup olmaması vs vs. Tüm bunların sonucunda yapmakta olduğum şeye inancım ve güvenim ciddi anlamda tazelendi aslında.

Fakat yine de...

Yine de bu "iş" heyecanından bir şeyler kaybetti sanki. Son aylarda düşen destekçi sayısı ve toplam aylık miktarlar bunun önemli bir göstergesi. Ben bu "deney"i tekrar tekrar duyurmadığım, kendimi anlatmaya çalışmadığım takdirde bu böyle devam da edecek gibi ama iki yıldır kendimi sürekli anlatmaktan da yoruldum biraz. Ve zorlanıyorum da zaten. Çünkü günümüzün kavramlarıyla günümüze hiç uymayan bir takım değerleri, fikirleri anlatmaya çalışıyorum ve evet, azıcık yorucu...

Ve bu kendimi anlatma sürecinde ister istemez kendimi beğendirme, ne kadar güzel şeyler yaptığımı anlatma gibi işlere girmek durumunda kalıyorum ve şu sıralar bunu yapmayı da istemiyorum. Gören görsün, fark eden etsin istiyorum. Ben sadece "ol"ayım, gerisini akışa havale edeyim...

Bir de şu var, paylaşmak istediğim: Harcamalarımı paylaşıp duruyorum ya; paylaştıkça daha aza, daha da aza indirme yönünde kendimi zorlamaya başladığımı, bunun bir çeşit cimriliğe, para harcama korkusuna dönmeye başladığını gözlemliyorum birkaç aydır. Sürekli olarak üç kuruşun hesabını yapar buluyorum kendimi ve bundan da hoşnut değilim. Bunu yapma nedenim parasız kalma korkusu falan da değil bu arada, egosal bir durum. "500 TL ile yaşıyorum!" , "Hayır hayır, 400 de yetiyor!" , "Vay be, 300'e düşürdüm..." vs. İşte bunlar hep ego.

Evet evet, cümleler kendiliğinden aktı ve sonuca bağlandı zaten. ((: Ağustos ayının sonundan itibaren buna son vereyim ve belki başka bir şekle büründüreyim istiyorum. Aklımda bir şey var ama yaptıktan sonra haber edeyim, olma mı?

Ve bu ayı da mümkünse bir miktar artıda kapatayım isterim. Blogda paylaşırken yeni kişilere de sesleneceğim galiba ama sizlere de bu son ay için çağrıda bulunmuş olayım. Deneyin son ayını ne kadar yüksek bir meblağ ile kapatırsam benim için o kadar iyi olur ve biraz elim rahatlar.İçinde bana tekrar destek olma heyecanını taşıyanlarınızın kapısını -şimdilik- son bir kez çalmış olayım.

Sevgiler, kucaklar...

-----------------------------------------

Eğer bu veya diğer bir yazım -veya eylemim- bir yerlerinize dokunduysa; sizi mutlu ettiyse, ilham verdiyse, düşündürdüyse, bir şeyler yapmak üzere harekete geçmek için teşvik ettiyse vs. ve buna karşılık olarak bana para veya başka bir armağan iletmek isterseniz bi' ses verin lütfen: emreertegun@gmail.com

Ekstremlerin kritik rolü

"Bizler"i dünyamızda kritik öneme sahip bir yere koyuyorum ve bunu yaparak egomu mu beslediğimi sorguluyorum. Fakat hayır, bence gerçekten de -iftiharla- artık iyice içinde hissettiğim bir grup "ekstrem" insanın durduğu yer, hayatlarını ne şekilde sürdürmek istedikleriyle ilgili eylemleri ve hayalleri nedeniyle bu "ekstremler" olarak gezegensel dönüşüm ve iyileşme için çok önemli bir yerdeyiz.

Şekil değiştiren, büyüyen ve gelişen (!), karmaşıklaşan dünyamızda bir çeşit geriye dönüş ve küçülme kaçınılmaz görünüyor; çünkü her şeyden önce, bu geriye dönüşün yaşamdan keyif almanın gerçek anahtarı olduğunu fark ediyoruz birer birer. Ayrıca artık çok iyi bildiğimiz üzere dünyadaki kaynaklar da her geçen gün istek ve ihtiyaçlarımızı karşılamak için yetersiz kalıyor.

Ekolojik ve toplumsal sıkıntıların hemen hepsini bin yıllardır şekillenmekte olan medeniyete bağlıyor, dolayısıyla hayata bir bütün olarak başka bir paradigmadan bakmamız gerektiğini düşünüyorum. İşte o başka paradigmayı da "biz"lerden başkası oluşturamaz. Batının iyi yanlarını alır, bunları geleneksel bilgilerle harmanlarsak bu işi kıvırırız. Örneğin teknolojiyle aram çok iyi değil ama sosyal medya çok mühim. Gerek toplumsal direniş ve diğer olaylarda iletişimimizi sağlaması, gerekse kırsala dönüş yolculuğunda bilgi ve heyecanımızı paylaşmamızı, birbirimize güç ve  ilham vermemizi sağlaması açılarından çok kıymetli buluyorum. Bu yazıları da sosyal medya sayesinde bu kadar insanla paylaşabiliyorum. Ne mutlu! Güneşten elektrik üretmemizi sağlayan şey de teknolojinin ta kendisi mesela; suları borulara hapsetmeden, madenlerde kimselerin ölmesine yol açmadan elektrik üretebiliyoruz bu sayede. E bütün bu yenilikleri hayata geçirecek, yeni ve yeşil teknolojiyi kullanacak, sosyal medyayı kullanarak örgütlenecek ve paslaşacak kişiler yine biz ekstremlerden başkası değil. Modern hayatın içinde bin bir zorlukla yaşayanlara örnek olacak, onlara ilham verecek (yani yoldan çıkaracak) olanlar da yine bizleriz.

Medeniyet bir yana, kırsala bakınca da sıkıntılar mevcut. Zaten medeniyet ve anlayışı buralara da fazlaca taşmış sağ olsun. Dalyan pazarında köylü pazarcılarla sohbet neyim ediyoruz, bazen neyi nasıl yetiştirmemiz gerektiğini falan soruyoruz da benzer yorumlarla karşılaşıyoruz bugünlerde: "Yaa işte 50 kuruş zaten, ne uğraşıcan maydanozla?", "Patlıcanın kilosunu halden 25 kuruşa alırsın, sulama için harcadığın suya değmez" vs. Kendi yediğini üreten, toprakla birlikte yaşayıp giden köylüden bunları duymak iyi gelmiyor bana. Kendi besinini üretmenin güzelliğini ve önemini benden çok daha iyi bildiklerini sanıyorum aslında ama ne bileyim işte... Diğer yandan biliyorum ki bizim şehirli kokuşmuş hayatlarımıza, pvc pencerelerimize, çikolatalarımıza, gofretlerimize ve migroslarımıza özeniyorlar. Elbette ki fena halde genelliyorum şu anda, farkındayım ama birçok yerde gözlemlediğim veya duyumladığım yaklaşımlar bunlar.

Aynı köylüler ciddi bir bilgi birikimine ve tecrübeye sahipler tabii ki ve bunları aktarmaktan hiç imtina etmiyorlar. Hatta bir yandan gariplerine gitse de bir yandan hoşlarına gidiyor bizim bu yönelimimiz. Kentten köye geri dönüşler arttıkça buradaki hayatın kıymetini daha fazla anlayacaklarını ve daha az göç vereceklerini görmek için de müneccim olmaya gerek yok.

Yani ne modern hayatın içinde debelenen dostlarımızla aynı yerdeyiz (ama birçoğumuz aynı yerden geliyoruz ve neler yaşadıklarını çok iyi biliyoruz) ne de köylülerin bıkkınlığını taşıyoruz. Tam anlamıyla bir köprü vazifesi görüyoruz sanki. Modern hayatın kofluğunun, içi boşluğunun da farkındayız; kırsalda kurulan hayatların da çok kolay olmadığının ve birçok fırın ekmek yemeden buradaki işleri tam anlamıyla kotarmanın mümkün olmadığının da... Ayrıca çeşitli fırınların ekmeklerini yiyoruz. Anadolu'nun kadim bilgilerinin de peşindeyiz, permakültürün bilgi ve nimetlerinden de faydalanmaya çalışıyoruz. Paylaşımdan, ilhamlaşmalardan çok besleniyoruz ve çok hızlı ilerliyoruz.

Dünyada bir dönüşüm olacaksa, bunu bu ekstremler sağlayacak.

Not: "Biz-biz" diye bahsettiğim ekstremlerin içinde epey yeni, deneyimsiz, bilgisiz bir adamım ben. Ama her geçen gün öğreniyor, hiç yapmadığım bir şeyin daha ucundan tutuyorum. Bir yıl önceki halimle karşılaştırdığımda geldiğim nokta beni çok heyecanlandırıyor. Bu yolu açanlara ve ilham verenlere de bu vesileyle selam olsun.

-----------------------------------------
Eğer bu veya diğer bir yazım -veya eylemim- bir yerlerinize dokunduysa; sizi mutlu ettiyse, ilham verdiyse, düşündürdüyse, bir şeyler yapmak üzere harekete geçmek için teşvik ettiyse vs. ve buna karşılık olarak bana para veya başka bir armağan iletmek isterseniz bi' ses verin lütfen: emreertegun@gmail.com

Kim cesur, kim ekstrem?

Yazıyı Yeşil Gazete de yayımladı.
---------
Bana seçimlerimden* ötürü çok cesursun falan diyorlar, varsın desinler de kim cesur acaba?..

Benzer şekilde, geçenlerde bir röportajda armağan ekonomisi vs. anlattık, kendi hayatlarımızdan örnekler verdik. Bunları yazmak, anlatmak isteyen arkadaşa dergiden ekstrem örnekler olduğumuza dair yorumlar gelmiş mesela. Gerçi sonra kabul ettiler ve yayımlanacak bildiğim kadarıyla... Ama gerçekten de kim ekstrem?

Kelle sayısı hesabı yapılıyorsa ben ve benim gibilerin bu sıfatları taşıdıkları söylenebilir belki ama gerçeklik üzerinden bir değerlendirme yapılırsa asıl "ötekilerin" cesur, ekstrem, falan filan oldukları net bir şekilde ortaya çıkıyor, bana kalırsa.

Küçük bir karşılaştırmalı değerlendirme yapmak istiyorum, sonrasında takdir sizin. Bunun için kendim ile şehirli bir orta sınıf kişisini karşılaştıracağım. Hatta çok uzağa gitmeye gerek yok, bunun için de kendi birkaç yıl önceki halimi ele alabilirim.

Emre VS. Emre'nin birkaç yıl önceki hali, yani -Emre-.

Emre'nin ortalama bir günü şu şekilde geçiyor: Sabah altıda uyanıyor (erken kalkmaya yeni yeni alıştırıyorum kendimi ama herhangi bir zorunluluktan değil, o saatlerin tadını çıkarmak için) ve ilk iş olarak bahçeye gidiyor. Domatlar, patlıcanlar ve diğerleri ne alemdeler gözlüyor, bazen büzüşük, çürümüş dalları ve otları temizliyor. Sulanma ihtiyacı varsa bahçeyi suluyor (bazen de akşamları yapıyor bu işi), bahçeden roka, biber vs. topluyor. Sonrasında bugünlerde ihmal etmeye başladıysa da çigong, yoga vs. ortaya karışık sabah egzersizi yapıyor. Sonrasında odun ateşini yakıyor ve çay suyunu koyuyor. Çay demlenirken zeytin, peynir, domates, tabii ki tahin pekmez (tp!) ve diğer arkadaşları çıkarıyor, yavaş yavaş, yayıla yayıla afiyetle yiyor. Akşama kadar geçen sürede kitap okuyor, biraz internete giriyor, bu aralar daha seyrek olsa da yazıp çiziyor, en az bir kez daha bahçeyi ziyaret ediyor, yemek yapıp yiyor; öğle saatlerinde siesta yapası geldiğinde hiç itiraz etmiyor ve gözlerini kapıyor. En güzel yanı da canı hiçbir şey yapmak istemiyorsa hiçbir şey yapmıyor. Bahçeyle ilgili işler haricindeki hiçbir iş elzem değil zaten; kaldı ki şimdi hepsini tek başıma yapıyormuş gibi anlatsa da dört kişi yaşadıkları için bütün bu işler de bölünüyor aslında. Hangisini, ne zaman yapmak isterse; onu, o zaman yapıyor. Bunların yanı sıra film izliyor, toplulukdaşlarıyla ve gelen giden dostlarla Scrabble, iskambil ve muhtelif oyunlar oynuyor; evdeki suntaları dolaba ve kitaplığa dönüştürüyor; -şu sıralar hava çok sıcak olduğu için nadiren- ormanda yürüyüş vs. yapıyor, arada bir denize giriyor; e akşam olunca da yine yemektir, muhabbettir gidiyor işte. Bu arada sürekli temiz hava soluyor, her yer ağaç burada. Çok cesurca, hımm?

Emre'nin hayatında hafta sonu - hafta içi kavramları yok. Sadece yiyecek ihtiyacını karşılamak için cumartesileri kurulan pazarı takip etmesi, bir de çigong yapmak istiyorsa çarşamba günü günlerden çarşamba olduğunu hatırlaması yeterli. Yemek saati, mola gibi kavramlara da yer yok; dedim ya canı ne zaman isterse o zaman yiyor, ne zaman ve ne kadar isterse o kadar çalışıyor.

Emre, temel ihtiyaçlarını karşılamanın ötesinde paraya gereksinim duymuyor. Yani yeme-içme masrafları haricinde pek de masrafı yok aslında; en büyük lüksü ise vazgeçemediği tahin ve bol bol yemeyi sevdiği beyaz peynir. Aylık toplam harcaması ise 300-400 TL. Bu paraya bir süredir dostları sayesinde erişiyor ama önceliği para kazanmak olsa bir şekilde yine kazanır o parayı. Ayrıca bu süreçte kendiliğinden para kazanmaya da başladı aslında, hem de çok sevdiği şeyleri yaparak. Ve ayrıca gıda üretimini öğrendikçe ve uyguladıkça bundan da çok daha az paraya gereksinim duyacak zaten.

Gelelim -Emre-'ye. -Emre-, haftanın beş gününü, bazen hafta sonlarını da sabahtan akşama kadar ofiste veya ofis dışında çalışarak geçiriyor. Sabahları zar zor uyanıyor ve istemeye istemeye gidiyor işe. Cuma günlerini çok seviyor, Pazar öğleden sonradan itibaren çöken iç sıkıntısından ise hiç haz etmiyor. İş yeri stresi, iktidar ve ego mücadeleleri içinde çok yorulduğu için akşamları genelde yorgun hissediyor. Aynı nedenlerden dolayı kafayı dağıtmak için haftada en az birkaç kere alkolden destek alıyor. Hafta sonlarında ise kendini "bir şeyler" yapmak zorunda hissediyor ve renkli planlar yaparak hayatına tat katmaya çalışıyor. Bu arada bir sürü ambalajlı ürün tüketmek zorunda kalıyor ve her gün bir poşet çöp atıyor. Beton binaların ve araba egzozları içinde nefes aldığını sanıyor ama aslında başka bir şey yapıyor. Hayatındaki birçok ilişki çok yüzeysel, çünkü herkes kendi derdinde. Evet, herkes dertli bu hayatta!.. Zorunluluklar var, yapılması gerekenler... En önemlisi de çokça "ama" var hayatında. Bir sürü şey yapmak istiyor aslında "ama"...

Ne kadar kazanıyorsa o kadar harcıyor. Yapılacak o kadar çok şey var ki para harcamak çok kolay. Yapılan bu "şeyler" pek tatmin de etmiyor aslında. Ama tükettikçe mutlu olduğun yanılsamasına girmek çok olağan. E herkes böyle yapıyor di mi ama...

Biliyorsunuz işte, konuşturmayın beni...

Çok basitleştirerek anlattım ama anladınız siz. Tüm bunların ışığında kim cesur, kim ekstrem acaba?.. Bi' daha düşünüverin bence.

* Televizyonlarını yeni açan seyirciler için bahsi geçen seçimlerim; şehir hayatını bırakmak, bir süre göçebe yaşayarak kendimi bulmaya çalışmak, şimdilerde bir köye yerleşmek, bir iş yerinde çalışmamak, mümkün olduğunca az tüketmek, akışa güvenmek vs.

Not: "Cesur", "ekstrem", "marjinal" gibi sıfatları gururla taşırım, ayrı. Yani bunları kötü şeyler olarak algılıyor değilim, bilakis hoşuma da gitmiyor değil... Ve fakat burada cesur olan ben değilim, valla değilim.

-----------------------------------------
Eğer bu veya diğer bir yazım -veya eylemim- bir yerlerinize dokunduysa; sizi mutlu ettiyse, ilham verdiyse, düşündürdüyse, bir şeyler yapmak üzere harekete geçmek için teşvik ettiyse vs. ve buna karşılık olarak bana para veya başka bir armağan iletmek isterseniz bi' ses verin lütfen: emreertegun@gmail.com

Destekçilere mektup vol.10

Malum işte, aybaşı mektubusu...
Not: Ayın yeni destekçisi Burak Dindaroğlu!..

Selamlar,

8 Ekim'de yapmış olduğum çağrı üzerinden neredeyse 9 ay geçmiş, iyi mi?.. ((: Ve o gün bugündür rutin bir şekilde sizlere gönderegeldiğim mektupların onuncusunu yazacağım şimdi ve ne yazacağımı bilmeyerek başlıyorum:

Haziran ayı boyunca, içimden sohbetler'de sadece size yazmış olduğum mektubu paylaşmışım, göçebe günler'de ise blogun son yazısı olduğunu tahmin ettiğim bir yazı paylaşmışım. Uzun zamandır ilk kez kendimden, fikir ve hissiyatımdan bu kadar uzun bir süre haber vermediğim oluyor. Bari size hitaben azıcık anlatayım da bahaneyle blogda da paylaşmış olurum. 

Çandır'da hayat çok keyifli geçiyor, güzel de bir topluluk olduk bence. Şaka maka 40 güne yaklaştı buradaki günlerim. Ve her şey çok çok yolunda gerçekten. Çok güzel beslendiğim, Dalyan'a sadece haftada bir ya da iki kere (Cumartesi günleri pazar, Çarşambaları ise çigong için) gittiğim, onun dışında hep köyde kaldığım otuz küsur gün. Hatta haftada bir-iki gidişler bile zor geliyo, biliyo musunuz? Bana kalsa hiç çıkmıcam, kapadım kendimi buraya ((:

Peki başka başka neler yaptık/yapıyoruz? Evin arkasındaki alanda bir bahçe oluşturduk ve bir şeyler ektik mesela, bir gün yeni bir domates daha çiçek açıyor, bir gün patlıcan; kabaklar büyümeye başladı zaten çoktan. Ha bir de Haziran'da yetişmez dediler ama bir sürü roka ektik ve bir hafta on gündür ye ye bitmiyor rokamız. Pek bereketli... (Begüm yetiş!)

İstanbul'dan gelen bir arkadaşımızla (Mesut) ve Bülent ve Burcu'yla iki tane çardak (bu yörede "köşk" deniyor) yaptık mesela, pek güzel oldular. Biraz iş kaldı, tiz zamanda bitireceğiz. Bülent birkaç gündür dışarıda çardakta yatmaya başladı mesela, bugün İstanbul'a gittiği için ben de bi' denicem bakalım. ((:

Bugün Bülent, üç gün önce de Burcu İstanbul'a gittiler; Begüm zaten epeydir yok (bir haftaya falan dönecek); dolayısıyla an itibariyle yalnızım evde...

Başka başka... Scrabble oynayıp duruyoruz bu arada, fena sardı; sonra Mesut'un getirdiği 6 nimmt adlı adrenalin dolu oyunu oynadık birkaç kere, bir de bir kerecik pis yedili oynadık. İki kere Karia yolu üzerinden Ekincik'e doğru yola düştük ve iki farklı koyda denize girdik (ikinciyi kaybolunca keşfettik ama nasıl güzeldi biliyor musunuz, gelenleri götürücem oraya, söz); bir kere de Mesut'un arabasıyla Ekincik merkezde denize girdik. Ha bir de iki hafta önce komşunun odunlarını toparlamaya yardım ederken büyükçe bir tanesi ayağıma düştü ve epey uf oldu. Neyse ki Burcu ve teyzesinin yardım ve homeopatik ilaçlarıyla normalleşti epey durum. Birkaç güne bir şeyim kalmaz sanırım, umarım...

Bir de yazmak istediğim kitaba yoğunlaşmaya başladım tekrar. Hızlı ve güzel ilerliyor gibiyim, bakalım nereye varacak...

Poff, anlatmayı özlemişim meğer; daha bir sürü şey var ama kesiyorum valla. Sanırım bir şekilde yazarım bir ara, blogda falan... Ama sebeb-i mektuba giremiyorum bir türlü ((:

Bir yeni destekçinin olduğu ve yedi ayrı kişiden (evet, destekçi sayısı epey düştü) bana destek ulaştığı Haziran ayında toplam 357,70 TL geldi; buna karşılık olarak 304,65 TL harcama yaptım. Kalan 53,05 TL'yi ise kiraya destek olmak üzere Begüm'e vereceğim.

Bu arada Mayıs ayında artan 72,70 TL'yi göndermek istediğim biri var ama iletişim bilgilerine ulaşma konusunda muvaffak olamadım henüz. Hatta mini bir kampanya bile başlatasım var Kazım abi için ama kendisine ulaşamadığım için beklemede. Denemeye devam edeceğim... Bilgisi olan varsa yazabilir mi bana?

Şimdilik bu kadar, ekte birkaç da fotoğraf paylaşıyorum bu sefer...

Çok çok sevgiler,

emre

-----------------------------------------

Eğer bu veya diğer bir yazım -veya eylemim- bir yerlerinize dokunduysa; sizi mutlu ettiyse, ilham verdiyse, düşündürdüyse, bir şeyler yapmak üzere harekete geçmek için teşvik ettiyse vs. ve buna karşılık olarak bana para veya başka bir armağan iletmek isterseniz bi' ses verin lütfen: emreertegun@gmail.com